غم تو خجسته بادا که غمی است جاودانی      ندهم چنین غمی را بــــه هزار شادمانی

در مشت گرفت آب و بی تــــــــاب نشد           شرمنده ی اهــل بیت و اصحاب نشد

در حیرتم از عطــــــــش که مانند فرات              از شرم لب تشنــــــــه ی او آب نشد

 *

در چشم فرات عکس ماه افتاده است          یک شعله به رنگ اشک و آه افتاده است

آن دست بنازم کــه جلوتــــــــــــر از پا            در راه وصــــــــال حق به راه افتاده است

 *

تـــــــــا بر تن او تیر فزون تر می شد               هم گریه ی مشک لاله گون تر می شد

می گفت:سلام بــاد بر خون حسین!             وقتی لب تشنه اش ز خون تر می شد

 *

تـــــــــا بــــر اسرای خـــــــــاک دادند ندا            خونی پی فدیـــــــه رفت و دستی به فدا

این ریخت به خاک و آن شد از شانه جدا           این خون خدا و آن  دگــــــر  دست خدا

*

تــــا ساغر وصل را بــــــه دستش دادند              چندی ز در  نظــــــــــاره اش استادند

دیدند دو دست او پی سجده ی شکـــر             از شانه جــــــــدا شده به خاک افتادند...

                                                 سعید سلیمان پور ارومی